Test Scene #1

Προσπάθησε να μη σκέφτεσαι.

Όλα είναι ένα. Ενιαία. Αδιαίρετα.
Ακαριαία κι απόλυτα.
Σαν τον ήχο της μπότας από τη χοάνη του subwoofer.
Όλα είναι στιγμιαία. Εντύπωση/αίσθηση.
Παραίσθηση.
Παρόρμηση.
Προσπάθησε να μη σκέφτεσαι.
Γκρίζο grained χαρτί, φιλμικοί κόκκοι από έναν παρελθόντα κινηματογράφο.
Ή από ένα κινηματογραφικό παρελθόν.

Ρευστά φώτα σε εθνική οδό, πικρή γεύση από καυτό καφέ μέσα στο θερμός, ταξίδι στο ανεπίτρεπτο...στο άβατο. Ένας άντρας βγαίνει από το -σταματημένο στο πλάι- αυτοκίνητο του. Το σούρουπο έχει το χρώμα του βρώμικου τσιμέντου, όλα είναι χωρίς αποχρώσεις όσο ο ήλιος τα μετατρέπει σε σκιές. Τα φώτα σταματούν να κυλάνε, δεν μπορούν ακόμα να φέξουν, περιμένουν να νυχτώσει, κι εκείνος είναι ακόμη μια γκρίζα σκιά πάνω στο γκρίζο, σαν τα παρκαρισμένα φορτηγά, σαν τους κάδους και τις πινακίδες.

Σαν όλα τα άλλα. Ταιριαστός, εναρμονισμένος, όμοιος.

Δε δίνει σημασία στα πρόσωπα που τον σημαδέυουν πάνω και πίσω από τους άχρωμους λόφους. Τα φαντάσματα πρέπει να μένουν με τους νεκρούς, κι όλοι μαζί πρέπει να μένουν στα θρίλερ και τις ιστορίες τρόμου. Δηλαδή εδώ ακριβώς που είμαστε.

Ανοιγοκλείνει τα μάτια και κατεβάζει άλλη μια ζεματιστή μελανόχρωμη γουλιά. Ήχοι κύλισης από τα ελαστικά των αυτοκινήτων. Το σφύριγμα του φιδιού της ζωής πάνω στη νοτισμένη άσφαλτο. Έπρεπε να κάνει μια στάση γιατί έχει μπόλικη ώρα που οδηγεί, να ξεμουδιάσουν τα χέρια, να ξεσκαλώσουν τα μάτια, να ξεσκεβρώσουν οι αρθρώσεις. Το φθινόπωρο απόψε είναι μασίφ, χωρίς συννεφιά, χωρίς ξαστεριά, είναι στερεό και άθραυστο. Κι όλα έχουν τη γεύση του σκέτου καφέ, την όψη του γνώριμου, τον ήχο της βαθιάς μπασογραμμής και τη μυρωδιά που έχει το δωμάτιο στο πατρικό σου σπίτι τη μέρα που αρχίζουν τα σχολεία. Όλα είναι τόσο πραγματικά...

...που δεν μπορεί να είναι αληθινά.

Τα φαντάσματα πρέπει να μένουν στις ταινίες τρόμου. Αυτό είναι, μια πραγματική ταινία τρόμου που ψάχνουμε για άλλους επιζώντες μετά τη συντέλεια. Ψάχνουμε την έξοδο και δεν υπάρχει
πουθενά πια να τρέξεις
πουθενά πια να κρυφτείς
μια μάταιη
μη πραγματική
αληθινή έξοδος.

Τα πρόσωπα στον ουρανό κυλούν με τον αέρα, το αυτοκίνητο ξεκινά πάλι, τα φώτα του προσπαθούν να σημαδέψουν τα ρείθρα και τις προστατευτικές μπαριέρες, πρέπει να νυχτώσει γαμώτο, ή πρέπει να ξημερώσει γαμώτο, πρέπει να καλοκαιριάσει γαμώτο ή πρέπει να χειμωνιάσει γαμώτο...

Σιωπηλή υγρασία από το παράθυρο του οδηγού, υγρασία χωρίς βροχή, υγρασία και κοφτερές σκιές γιατί τα πρόσωπα στον ουρανό έπεσαν και κατρακυλούν στις πλαγιές των λόφων
που είναι η έξοδος;
πότε φτάνουμε;

Ο άντρας κλείνει τα μάτια προσπαθώντας να μετρήσει τη στροφή, να υπολογίσει την κορυφή της, να πατήσει σωστά στο apex και να εκσφενδονιστεί στην επόμενη ευθεία. Τα ανοίγει και σηκώνει το βλέμμα. Βρώμικο τσιμέντο, μαύρες κολώνες, διαφημιστικές πινακίδες, στύλοι και ηλεκτροφόρα καλώδια. Τα πρόσωπα δεν είναι πια στον ουρανό και
είναι η ώρα που βγαίνουν
τα φαντάσματα
σ'αυτή την ταινία.

Τελευταία γουλιά καφέ.
Τώρα την έχουμε πραγματικά γαμήσει.